Honing

honing
Rauwe honing wordt al duizenden jaren gebruikt voor zijn medicinale waarde door vele culturen. Hippocrates, de vader van de geneeskunde, schreef over het medische gebruik van honing. Alle belangrijke religieuze teksten vermelden de gezondheidsvoordelen van honing. Rauwe honing – honing die niet is gefilterd, warmtebehandeld of verwerkt – is niet alleen gezond voedsel. Het is een krachtig medicijn wanneer het intern wordt ingenomen of lokaal wordt gebruikt. De gunstige effecten van rauwe honing als een natuurlijk medicijn voor een breed scala aan kwalen zijn goed bekend in de volksgeneeskunde en beginnen te worden gedocumenteerd in de moderne wetenschappelijke literatuur.

Zijn chemische samenstelling maakt het gemakkelijker te verteren dan gewone suiker, en zijn metabolisme stimuleert de insulinesecretie niet in dezelfde mate als suiker. Zo kan honing in kleine hoeveelheden worden gebruikt als een gezond alternatief voor gewone suiker en kunstmatige zoetstoffen. Het bevat ook kleine hoeveelheden eiwitten, vitamines, mineralen en enzymen.

Veel voorkomende indicaties voor orale inname van honing zijn: slapeloosheid, anorexia, maag- en darmzweren, constipatie, osteoporose en laryngitis. Een klinische proef in Saoedi-Arabië vond honing om dyspepsie (chronische indigestie) te verlichten. Het werd ook gevonden om bloedende zweren en GI-ontstekingen te helpen genezen. Manuka-honing uit Nieuw-Zeeland bleek de groei van H. pylori te remmen, de bacterie die soms verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van zweren. Onderzoek heeft het vermogen van honing om als een breedspectrum antibioticum te fungeren, evenals zijn antischimmel- en antivirale eigenschappen bevestigd.

Indicaties voor de externe toepassing van honing omvatten de behandeling van voetschimmel, eczeem, lipzweren en zowel steriele als geïnfecteerde wonden als gevolg van ongevallen, chirurgie, doorligwonden of brandwonden. In veel landen, waaronder Frankrijk en Duitsland, raden artsen aan honing te gebruiken als een eerste verdedigingslinie tegen brandwonden, oppervlakkige wonden en in sommige gevallen zelfs diepe laesies zoals abcessen. Wonden behandeld met rauwe honing genezen over het algemeen sneller en met minder littekens dan bij conventionele behandelingen. Rauwe honing is een natuurlijk en pijnloos antisepticum. Het doodt ziektekiemen omdat het hydrofiel is, wat betekent dat het water absorbeert of zich hecht in zijn omgeving, waardoor alle bacteriën waarmee het in contact komt uitdrogen. Bovendien bevat honing een enzym dat glucose-oxidase wordt genoemd. Dit enzym wordt omgezet in waterstofperoxide, dat is een ander krachtig antibacterieel middel. In een onderzoek uit 1991 werd honing vergeleken met zilversulfadiazine, de standaardbehandeling voor patiënten met brandwonden, en de resultaten waren verbluffend. Slechts 8% van de met honing behandelde patiënten ontwikkelde infecties, vergeleken met 92% van de met zilversulfadiazine behandelde patiënten.

Naast de eerder genoemde medicinale toepassingen voor honing, is ook aangetoond dat het de gemiddelde grootte van postoperatieve littekens aanzienlijk vermindert, staar en conjunctivitis behandelt, de spijsverteringsmicroflora normaliseert, de zenuwen kalmeert en de slaap vergemakkelijkt. Dit zijn slechts enkele van de vele toepassingen voor honing.